Pocieszyciel, jedyny zapowiedziany przez Jezusa Chrystusa człowiek, którego Bóg przyśle na Ziemię, aby głosił to co słyszy: od Ojca i od Syna. Teraz mieszkańcy Ziemi poznają całą prawdę o Bogu, kosmosie i ludziach. Pocieszyciel to głos i słowo Boga. ”Pocieszyciel, Którego wam poślę od Ojca, Duch prawdy, który od Ojca pochodzi - on o mnie świadczyć będzie… gdy on przyjdzie, przekona świat o grzechu, ponieważ nie wierzą we mnie. O sprawiedliwości, bo idę do Ojca i więcej mnie nie ujrzycie. O sądzie ponieważ książę tego świata jest już osądzony. Miałem wam jeszcze wiele do powiedzenia, lecz nie jesteście w stanie tego znieść. Ale gdy on przyjdzie, Duch prawdy, wprowadzi was do wszelkiej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, lecz mówić będzie tylko to co słyszy i oznajmi wam rzeczy, które mają nastąpić. On uwielbi mnie, bo otrzyma z tego , co moje jest, aby wam to oznajmić. Wszystko co Ojciec posiada, moje jest. Dlatego powiedziałem: otrzyma z tego, co jest moje, aby wam to oznajmić.” 15.26/ 16.8-15 Ewangelia Jana Na świecie, gdzie wiara w Boga, niewiele ma wspólnego z Bogiem, a ludzie powrócili do grzechu. Jak mówi Jezus Chrystus, przez zejście z drogi, którą On kroczył. Pojawia się człowiek, który jest dowodem. Istnienia Boga, życia po życiu i powrotu duszy ludzkiej do ponownego życia w ciele na Ziemi. Aby tak się stało, Bóg odwiedził mnie osobiście… tu na Ziemi i pobudził duszę tego, którego posłał z Nieba. Wówczas widziałem Go. Mówił do mnie, zadał mi ból (abym nie wątpił, że to co widzę i słyszę to prawda). Jednocześnie w moim mózgu pojawiła się ogromna wiedza. Bóg nakazał mi spisanie tego co słyszę i zmusił ( kiedy chciałem zrezygnować) do wydania książki. Zaś, gdy książka się ukazała, potwierdził, że są to Jego słowa i Jego wola. W tym samym tygodniu, tuż po wydaniu książki, pojawiło się wiele znaków Apokalipsy. Najpierw ukazała się książka. Potem piorun (grom) z nieba uderzył w Bazylikę św. Piotra w Watykanie, a Benedykt XVI ogłosił rezygnację z posługi papieskiej (zapowiedzianej w tej książce). Następnie w Czelabińsku z nieba spadł ogień i krew ( ok. 1000 osób rannych). Do tego znak wojny Korea Północna dokonała próby z bronią atomową. To wszystko w jednym tygodniu jak jeżdzcy apokalipsy, jak pieczęć Boga.

Jak odroczono koniec świata ŚWIAT - posiadłość Boża, powstał z chwilą stworzenia ze świetlistego obłoku (światłości) niezniszczalnego pokolenia Adama i Ewy. Pojawienie się niezniszczalnego pokolenia wśród ludów pierwotnych spowodowało, że Ziemia stała się swego rodzaju kolonią światłości. Tutaj światłość wstąpiła w ludzi i stworzyła jedność. Mieszkańcy niebios nazwali to Rajem, czyli Światem, od słowa światłość. Od tej pory światłość może żyć w ciele ludzkim. Tym, co przychodzą na Świat z niebios, Bóg dał wolną wolę, aby mogli doświadczyć wszystkiego, co z życiem ludzkim jest związane. W informacji o końcu świata 21 grudnia 2012 roku nie było żadnej przesady. Bóg ustanowił ten czas na sąd nad Aszaklonem i Szatanem. Ponieważ ludzie nie pojmują pojęcia świata jako Królestwa Bożego (taka niebiańska prowincja duchowa), podciągnęli pod tę nazwę wszystko, co związane jest z Ziemią oraz tym, co na niej jest, a nawet poza nią. Stąd nieporozumienie w oczekiwaniu końca świata. W związku z przedłużającymi się pracami wydawniczymi książka "Apokalipsa. Czas Spełnienia" nie ukazała się 21 grudnia 2012 roku. W ten sposób Polacy odroczyli koniec świata na początek 2013 roku. Teraz mieszkańcy Ziemi będą musieli umrzeć dla starej wiary, a wraz z nimi Stary Świat, aby poprzez nowe nauki i świadomy chrzest narodzić się na nowo w Nowym Świecie.

Autorka swoje utwory adresuje głównie do dzieci i ich rodziców, dzieli się doświadczeniem zawodowym i osobistym. Jej wiersze mogą być inspiracją do rozmów o zdrowiu, zachowaniu, zjawiskach przyrodniczych, zdrowym odżywianiu, mogą przygotować dziecko do roli przedszkolaka. Dla starszych dzieci zaś będą miłym wspomnieniem przedszkola. Dla autorki ważne jest to, aby wierszyki swoją treścią uczyły i bawiły dzieci. Dlatego nie unika żartów, a wiersze najczęściej kończy morałem.

Karolina i Ewelina to siostry bliźniaczki, które mieszkają w pomarańczowym domu, w miasteczku Bliźniakowo. Dziewczynki wkrótce kończą 6 lat. Przepadają za opowieściami rodziców o tym, jak to było, gdy się urodziły i o radości jaka zapanowała wśród dziadków, cioć i wujków - gdy przyszły na świat. Babcia Dziunia, która też ma siostrę bliźniaczkę lepi specjalnie dla nich ich ulubione pierogi z borówkami, a Dziadek Tadek często zaprasza je na przedstawienia, z udziałem paluszkowych cieni. Ich przyjaciółki z przedszkola Tosia i Ela, chcą się z nimi przyjaźnić aż do dorosłości! Wszystko to sprawia więc, że bliźniaczki czują się w centum uwagi całej rodzinki i znajomych, co bardzo im odpowiada. Jednak, wkrótce miało się to wszystko zmienić.

Oto Bliźniakowo, miasteczko nie za duże, nie za małe, lecz w sam raz. Otoczone pięcioma barwnymi pogórkami, z podwójną bramą i rzeką Przezroczystą, zamieszkiwane w większości przez bliźnięta!

Nad miastem zapadła noc. Tężejąca mgła zalała jasne ulice i ciemne zaułki. Najcichszy stukot obcasów jeży włos na karku. Za każdym rogiem czai się niepokój, w każdej bramie pomieszkuje lęk. Byle do świtu. Skryć się w jakimś bezpiecznym kątku i przeczekać. Myślisz, że rankiem będzie lepiej? Złe nie śpi nigdy. Czuwa. Strach nie odejdzie, obawy nie przeminą. Możesz kupić sobie bezpieczeństwo. Bonawentura i Młot odwalą za ciebie brudną robotę i zapewnią spokojny sen. Są na twoje skinienie od zaraz*. *Po podpisaniu umowy i wniesieniu stosownej opłaty. Uwaga! W wypadku polis wzajemnie sprzecznych priorytet ma ta z wyższą składką. Uwaga! Umowę można w każdej chwili renegocjować. Uwaga! Na wykonane i niewykonane usługi nie udziela się żadnej gwarancji.

Monika Sztreisel-Pieruta powieścią Diabelski anioł czy anielski diabeł? debiutuje na polskim rynku wydawniczym. Rodowita wrocławianka, z zawodu - kobieta orkiestra. Nie boi się nowych wyzwań. Na co dzień zajmuje się prowadzeniem domu i swoją firmą, ale ciągle jej mało. Z powodzeniem łączy przyjemne z pożytecznym, a gotowanie dla rodziny, przyjaciół i dorastającego syna to jej prawdziwa pasja. „Podjechałem pod szkołę i spojrzałem na pusty budynek. Kiedy wszedłem na salę i zobaczyłem te wszystkie lampiony, załamałem się. Zacząłem je zrywać i deptać na podłodze. Byłem wściekły na cały świat. Przecież nie może mi zabierać wszystkich, których kocham. To niesprawiedliwe. Miotałem się jak szalony i kiedy już wszystko legło na ziemi, ja też się położyłem. Nie mam pojęcia, jak długo spędziłem w tej pozycji, patrzyłem tępo w sufit, kiedy zadzwonił telefon”. *** „Usłyszałam pukanie. Aż się zachłysnęłam ze strachu. Wszystko będzie dobrze. Odetchnęłam głęboko i podbiegłam szybko otworzyć. Było już prawie ciemno, kiedy podeszłam do drzwi. Zobaczyłam po drugiej stronie Jacka. Skinął tylko głową, a ja otworzyłam wszystkie zamki, uchyliłam drzwi i cofnęłam się o dwa kroki. Wszedł powoli, zamknął je za sobą i odwrócił się w moją stronę. Nie odezwał się słowem, tylko spojrzał w moje oczy. Ja też się nie odzywałam. Nawet gdybym chciała, to chyba nie udałoby mi się wykrztusić ani słowa. Mogłam tylko patrzeć w jego czarne jak węgiel tęczówki”.

Jak ja (nie) lubię czekać... to opowiadanie o życiu, o rzeczach dobrych i złych, które nas codziennie spotykają, o tym, że nigdy nie wolno się poddawać, bo życie zawsze jeszcze może nas zaskoczyć... Wiem, że jest to historia, jakich mnóstwo wokół nas, i już prawie wszystko zostało na ten temat powiedziane. Ktoś zapyta: I C O W T Y M T A K I E G O W Y J Ą T K O W E G O??? No właśnie: CO? Sprawdź sam… Oto krótka recenzja kogoś, kto to już przeczytał: „Szczera, bezpośrednia i poruszająca opowieść o tym, co jest naprawdę ważne w życiu - o przyjaźni, odpowiedzialności i marzeniach. O wierze w siebie i nadziei, która daje siłę i pozwala podnieść się po każdej życiowej porażce. O tym, że warto czasem zatrzymać się i popatrzeć na chmury. I, oczywiście, o czekaniu :)”.

Nazywam się Bogusława Urszula Anbild. Urodziłam się 10 czerwca 1955 roku w Żywcu. Ukończyłam technikum w Bielsku-Białej. Lubiłam rysować lub malować i wymyślać różne historyjki dla dzieci, ale zawsze miałam za mało czasu dla siebie, by swoje zamiłowanie rozwinąć, bo ciągle praca, dom, rodzina... Odkryłam i rozwinęłam swoją pasję niedawno, w wieku 54 lat, i od tego czasu ilustruję i piszę opowiadania dla dzieci. W tym roku zdecydowałam się na wydanie mojej pierwszej książki. Opowiadanie Kordiko płynie do Irlandii jest przeznaczone dla dzieci, które mają więcej niż dwa lata. Bohaterem książki jest stworek o imieniu Kordiko, dla którego najważniejsza w życiu jest przyjaźń. Jest podróżnikiem, zwiedza obce kraje, a razem z nim podróżują jego czytelnicy. Książka zawiera rysunki do kolorowania, została zaprojektowana tak, aby dziecko mogło spędzić więcej czasu z jej bohaterami. Czytając serię książek Kordiko i Przyjaciele, czytelnik poznaje geografię świata, kontynenty i państwa oraz mały fragment kultury tego kraju, w którym w danej chwili przebywa bohater książki.

Laura - dziewczynka jakich wiele. Ma mamę, tatę i siostrę. I całe mnóstwo kłopotów. A to mama każe iść spać, a to jeść, a to kuzyn nie chce zabawki pożyczyć, a tato bawi się z młodszą siostrą. Sama siostra też życia nie ułatwia i w tarapaty Laurę wpędza. A rodzice cały czas się wymądrzają. Na szczęście Laura ma także przyjaciela. Wspaniałego i mądrego Konduktora Sen, dzięki któremu przeżywa ekscytujące przygody i coraz lepiej rozumie, dlaczego jednak rodzice mają rację. Zapraszam was zatem serdecznie w podróż niebieskim pociągiem wraz z Laurą, Leną i Konduktorem Sen.

Grupka przyjaciół – przyszłych artystów kończących naukę w popularnym „plastyku” – przypadkowo krzyżuje plany pewnego fałszerza dzieł sztuki. Fałszerzem tym okazuje się szkolny kolega… ich nauczycieli od przedmiotów artystycznych. Sytuacja się komplikuje, kiedy ktoś wplątuje młodzież w aferę narkotykową… Podwójne śledztwo (a bywa, że i potrójne), niezwykłe (dla zwykłych śmiertelników) lekcje w plastyku, plenerowe imprezy, wielkie miłości (i mniejsze miłostki), wartość prawdziwej przyjaźni, ale przede wszystkim prześmieszne dialogi, naturalne i żywe postaci oraz spory kawałek wiedzy o tym, jak funkcjonuje współczesny rynek dzieł sztuki – to niewątpliwe atuty tej historii.

"Mrowisko to powieść, która pod przykrywką wątku fantastycznego pokazuje inne spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość. Porusza też kwestie "zalet" człowieka w zestawieniu z idealną naturą. Czy rzeczywiście jesteśmy jej częścią, czy tylko intruzami? Leciał ku słońcu. Jego skrzydła dodawały mu swobody i lekkości. Pławił się wolnością i ciepłem słońca, które ogrzewało jego ciało promieniami. Czuł się bosko. Dostrzegł samicę. Nie chciał do niej lecieć, podświadomie czuł, że to wiąże się z dużym ryzykiem. Walczył ze sobą, ale na próżno. Szybko doskoczył, chwycił ją w miłosnym uścisku, spojrzał jej w oczy. Ester!!! Uśmiechała się do niego, a on był przerażony. "Przecież to jest moja królowa" - kołatało mu w głowie. Szybkość całego zajścia i jego przerażenie nie pozwoliły mu odczuć żadnej przyjemności. Już po wszystkim. Rozejrzał się wokół. Ester już nie było. W oddali dostrzegł jakąś sylwetkę, ale nie miał siły lecieć ku niej. Musiał wylądować. Nie chciał tego robić, ale nie miał innej możliwości. Bał się. Wylądował niedaleko kopca. Spojrzał na swoje skrzydła. "Są takie piękne" - pomyślał. Wbrew swojej woli sprawnym ruchem żuwaczek odgryzł je. Leżały przed nim. To była jego wolność, którą stracił. Cały czas był przerażony, czuł, że teraz coś powinno się wydarzyć. Poczuł czyjąś obecność, obejrzał się. Za nim stała królowa, ale to nie Ester. To była królowa z innego kopca. Ta sama, która nie pozwoliła mu, aby został u niej niewolnikiem. - Zdajesz sobie sprawę, banito, że tak naprawdę nie powinno cię tu być? - Już kiedyś słyszał te słowa. I wtedy nagle pojawił się człowiek. "

"Ludzie opisują przeróżne historie ze swojego życia. O tym, jak w ciągu pięciu lat obeszli świat albo przejechali go na rowerach. Albo o tym, jak zostali uwięzieni w egzotycznym kraju, daleko od domu i bez kontaktu z rodziną lub po prostu o tym, jak stracili pracę, wyjechali z miasta i znaleźli sens życia. Tematyka jest bardzo szeroka. Jest tyle różnych historii, ilu ludzi na świecie, więc nie sposób wymienić nawet połowy z nich. Moja historia będzie o dziewczynie, która sama odważnie poszła w świat. Będzie o przygodach, które ją spotkały. To będzie książka o moim życiu, o moich wzlotach i upadkach, dniach słonecznych i tych deszczowych. O Polakach za granicą, ich zachowaniach tych szczerych i nieszczerych. To będzie książka obalająca mit, że: "Polacy to jedna, wielka rodzina". A... i będzie o niespełnionej obietnicy, oczywiście." (fragment książki)

Viktoria to normalna dziewczyna, która nie wie, że żyje w dwóch wymiarach. W każdym z nich ma swojego obrońcę. W codziennym życiu przyjaciel, po drugiej stronie wojownik. Obaj pragną ją chronić ponad wszystko. Jednak świat obu wymiarów stanął na krawędzi zagłady i tylko ona może pomóc. Czy sprosta tak olbrzymiemu zadaniu, a może będzie musiała drogo zapłacić za swoją niewiedzę? Niestety, nikt nie wie, co tak naprawdę ją czeka. Jak sobie poradzi z nową sytuacją? Czy przeżyje? Czy będzie w stanie tak się poświęcić?

Co zdarzyło się w ogrodzie w Wadowicach, kiedy front już się zbliżał, a pobliską szosą przetaczały się ciężarówki uciekających Niemców? Jaki sekret kryje jedna z sióstr, podczas gdy druga ze swojego sekretu właśnie postanowiła się zwierzyć?

Jest to zbiór różnych, ciekawych i pełnych humoru historii napisanych w formie wierszy i najczęściej kończących się morałem. Pod postacią owadów, zwierząt czy przedmiotów ukyte są wady i zalety człowieka, a także zdarzenia, z którymi spotyka się na co dzień.

Opowiadania Sowy Franciszki, część II to ilustrowana książeczka dla dzieci, poruszająca tematy dnia codziennego. Jest napisana w formie wesołych wierszyków, których bohaterowie przybierają niesamowite postacie. Barwnie i interesująco opisane są pory roku, co przybliża nam naturę, a w jednym z wierszy odwiedzamy pełen dawnych zwyczajów i tradycji region w Polsce - Kurpie. Dziecko, czytając, kształtuje właściwą wymowę i uczy się, poznając nowych bohaterów i sytuacje. Spotkamy tu np. kleszcza, który zaprosił pchłę do tańca, czekoladowego pierniczka czy ciekawską zebrę.

Zdzisław Dudek – jest typowym przedstawicielem „Niepokornych” rocznik pięćdziesiąty. Jego poglądy kształtowała spuścizna „Kolumbów” i rzeczywistość, jaką starali się podyktować konformiści. Zdecydowanymi ruchami strąca z siebie gęsto padające krople nowomowy. Na cele, jakie sobie obrał, spogląda okiem marzyciela. Jednak nie z naiwnej wiary, a w poczuciu obowiązku rzuca się w rwące nurty wydarzeń roku 1980. Własne doświadczenia i obserwacje zebrane w latach zmagań „nowego” ze „starym” rzeźbią karty jego prozy.– Felu, udało się, pięćset sztuk prezerwatyw załatwiłam.– Aż tyle będzie nam potrzebne?!– Nie nam, do obrotu. Podobno nieźle idą.– Pewne? Kto ci mówił?– Bez obaw, zejdą na pniu.Jak niosła wieść obiegowa, ten towar rzeczywiście można było sprzedać z niezłym zyskiem.Szczególnie o gumowe wyroby jednorazowego użytku pytały w hotelach babcie etażne. W państwie radzieckim oczywiście już dawno uporano się z prostytucją. Jednak potrzebujący turysta mógł właśnie u etażnej zamówić blond cichodajkę o słowiańskich rysach. A te, jak wszystkie córy Koryntu, przerażone ciągnącą z republik azjatyckich epidemią syfilisu, chętnie nabywały dla swych klientów środki zabezpieczające. Same przy tym czuły się bezpieczniej.Dziewczyny rozdzieliły sprawiedliwie na cztery części kolejny nabytek. Łatwo doszły do porozumienia, że po pięćdziesiąt sztuk wezmą na własny użytek. W końcu nie wiadomo, jakim szczęściem obdarzy je los w przyjaznym kraju. Pozostałe czterysta można sprzedać.

„Przygody Izabelki i Piotrusia” to zbiór zabawnych wierszyków dla dzieci, przy których można się również czegoś nauczyć. Ciekawe historyjki, od których nie można się oderwać. Doskonała książeczka dla dzieci i rodziców.

Każdy człowiek przychodząc na świat i żyjąc na Ziemi ma jakiś wytyczony cel. Ma do wykonania jakieś zadanie i wykonuje je według określonego planu. Jakże często zadajemy sobie pytanie jaki jest sens życia. Pytanie tak proste a mimo to angażując całą naszą wiedzę i inteligencję trudno na nie odpowiedzieć. Dzieje się tak dlatego że jak twierdzi Pascal rozum zawsze pada ofiarą pozorów. Na podstawie pozorów i iluzji kłamstwa nie możemy podejmować decyzji dobrych prowadzących nas ku szczęściu. Prawdę poznajemy nie tylko rozumem ale także sercem. To właśnie plan serca może zapewnić nam sukces w osiągnięciu celu życia. Co się dzieje gdy ten plan jest niemożliwy do zrealizowania Czy możemy pierwotny plan zastąpić innym A jeśli tak to jakim Czy będziemy mogli kierować się głosem serca czy rozumu Każdy z nas pragnie być w życiu kochany i szczęśliwy. Każdy z nas pragnie kochać i dać szczęście. Czy możemy kochać rozsądnie Czy uszczęśliwi nas rozsądna miłość rozsądnie zbudowane szczęście Co lub kto przeszkadza człowiekowi w osiągnięciu pełni szczęścia Czy potrafimy kochać i wybaczać bezwarunkowo Jak ważna jest dla nas prawda o nas samych Co możemy z tą prawdą zrobić jak wykorzystać Śledząc perypetie pary głównych bohaterów książki i usilne starania by przeszkodzić im w wykonaniu planu serca ich opiekunów z piekła rodem każdy może odpowiedzieć sam na te pytania. Moi bohaterowie są bezimienni bowiem każdy z nas może znaleźć się na ich miejscu. Zwyczajna Ona zwyczajny On a cel piękny i choć też bardzo zwyczajny jakże trudny do wykonania. Wydawałoby się że nie ma nadziei na jego realizację. A jednak Mam nadzieję że losy tej pary poruszą nie tylko umysły ale także serca i być może wywołają uśmiech na twarzach czytelników. Jeśli tak będzie to ja będę najszczęśliwszą autorką na świecie.

Głównym bohaterem powieści jest wszechstronnie uzdolniony, bogaty mężczyzna o imieniu Poliwój, który wraz ze swoimi przyjaciółmi realizuje absurdalne i groteskowe wizje i pomysły dotyczące jedzenia, teatru, muzyki, religii i polityki.Przy tym oddaje się ulubionej rozpuście i wyuzdanemu onanizmowi. Przeszkadzają lub pomagają mu w życiu: żona Larysa oraz dorosłe dzieci - córka Fatyga i opętany przez swoje idee, podobnie jak ojciec, syn Dopust. Akcja rozgrywa się współcześnie, głównie w restauracji Adolfa, w nierealnym mieście Włocławiu.