Zwyciężczyni Nagrody Bookera w 2019 roku Książka dekady wg „Sunday Times” i „Guardiana” Książka roku m.in. wg „Time’a”, „Washington Post”, „New Yorkera” i „Kirkus Reviews”. Znajdziecie tutaj Wielką Brytanię, o jakiej jeszcze nie czytaliście. Od Newcastle do Cornwall, od narodzin wieku dwudziestego do nastolęctwa wieku dwudziestego pierwszego. Oto dwanaście postaci i ich podróż przez życie. Każda z nich czegoś szuka – kogoś bliskiego, celu w życiu, przynależności, domu, kochanki, matki, utraconego ojca, czy choćby odrobiny nadziei. Przede wszystkim zaś jest to oszałamiająca, pulsująca życiem powieść o kobietach. O ich sile, słabościach, bolączkach, powodach do szczęścia, pragnieniach i miłości. Opowiada o artystkach, bankierkach, nauczycielkach, sprzątaczkach, gospodyniach domowych – w różnym wieku i na różnych etapach życia. To wreszcie książka, o której powinno być głośno. I będzie.

W 1969 roku młodzi wspinacze, Gordon i John Stainforth, postanowili zmierzyć się z najwyższą w Europie pionową ścianą skalną, norweską Ścianą Trolli. Zachęceni przez `ekspertów`, pewni swoich umiejętności i zaopatrzeni w marny prowiant oraz sprzęt, który dziś określilibyśmy jako przestarzały, wybrali drogę nazywaną `Fiva` (słowo wymawiane jak angielskie fever - gorączka). Niestety bracia zlekceważyli kapryśną i groźną naturę gór. Przygoda, która miała im zająć jedno popołudnie, okazała się trwającym ponad 50 godzin testem sprawności fizycznej, a także prawdziwą próbą charakteru i zaufania. To była wyprawa, która mogła kosztować ich życie. Minęło 40 lat, nim autor - który dziś wspina się, pisze książki i fotografuje góry - zdecydował się opisać te dramatyczne wydarzenia. To bardzo osobista, wspaniale opowiedziana, a zarazem nietypowa relacja, pozwalająca czytelnikowi dotrzymać kroku młodym Stainforthom, pokonującym nieprzyjazną i trudną skalną drogę. Unikalne, intensywne doświadczenie, o którym powinien przeczytać każdy pasjonat gór, każdy wspinaczkowy nowicjusz, by ustrzec się błędów. Ale również każdy doświadczony wspinacz - by przekonać się, że wszyscy je popełniamy. Fiva to pisarstwo najwyższej próby; nie tylko wpisuje się w nurt najlepszych książek alpinistycznych, lecz także dotyka tematów uniwersalnych, ogólnoludzkich. `Nigdy nie czytałem książki lepiej opisującej przygodę alpinistyczną niż Fiva - tak bardzo ją przeżywałem, że docierając do ostatniej strony, odczuwałem stres pourazowy!` Andy Kirkpatrick, autor Psychovertical: przestrzeń obłędu `Zakochałem się w szczegółach z epoki i łagodnym autoironicznym humorze, który rozładowuje napięcie, a jednak nigdy nie przesłania trudów wspinaczki.` Joe Simpson, autor Dotknięcia pustki

Czy polscy chłopi byli niewolnikami? Odpowiedź jest więcej niż oczywista. O niewolnictwie wspominali nie tylko obrońcy ludności wiejskiej, ale i obcokrajowcy oburzeni polskimi stosunkami. Tak zresztą określał kmieci każdy, kto mówił o nich: chłopi pańszczyźniani, a w domyśle: niewolnicy pańszczyźniani. Dlatego pojawia się też inne pytanie. Czy w oczach polskiej elity chłopi byli w ogóle ludźmi? O tej najliczniejszej i najważniejszej części społeczeństwa pisano: bydło, psy, chodzące rzeczy. Dziś nadal mówi się o rzekomym przywiązaniu chłopów do ziemi, ich poddaństwie i dalece wyolbrzymionej krzywdzie. Kamil Janicki sprawnie rozprawia się z wizją sielankowej, dawnej polskiej wsi. Według niego radości prowincjonalnego życia były zarezerwowane tylko dla dziedzica i zarządcy jego majątku. Dla chłopów zostawała marna egzystencja bez perspektyw na przyszłość, a jedyną rzeczą, jaką mogli uczynić w takiej sytuacji, to po prostu zbiec. [bonito.pl]

Dzienniki, które przeleżały na strychu siedemdziesiąt lat w końcu ujrzały światło dzienne... Uratowane przed zapomnieniem Dzienniki powstańca to unikalne i wyjątkowe pod każdym względem świadectwo dramatycznych dni. Zapiski przenoszą nas do czasów warszawskiego zrywu 1944 roku. Kiedy zaczęła się wojna autor miał piętnaście lat. Szybko wciągnął się w konspirację, by w chwili wybuchu powstania warszawskiego stanąć z `błyskawicą` w ręku w ochronie Komendy Głównej AK. Janusz Rola Szadkowski oprócz sugestywnego opisywania wielu bojowych akcji, przyglądał się też codziennemu życiu Warszawy, które często oznaczało walkę o byt i przetrwanie w tragicznych warunkach zgotowanych przez okupanta. Zapis tych wydarzeń to gorzka relacja obserwatora, który pomimo młodego wieku trzeźwo ocenia szanse powstania oraz potem - jego tragiczne skutki. Poruszające wspomnienia, które na stałe zapiszą się na kartach historii.